تعهد گروهي، قانونمندي، نظم و تفكّرِ هم‌سو، به تصّور من، بنيادي‌ترين فاكتورهاي شكل دهنده به گروه در جامعه تئاتري ما است. گروه صاحب سبك و مانيفست به شيوه اروپايي و غربي مي‌دانيم و مي‌دانيد كه در ايران به معناي غايي‌اش شكل نمي‌گيرد؛ اما با تكيه بر فاكتورهاي فوق، گروه با تعريف نسبي‌اش، در شرايط موجود هم تعريف مي‌پذيرد و هويّت مي‌يابد. گروه تئاتر”پوشه” هدفي جز تئاتر ندارد؛ تئاتري مخلوق تفكّر، اراده، نيّت و آفرينشي هم‌سو، با تكيه بر قواعد و قانونمندي‌هاي سازنده يك حركت جمعي. كه تئاتر را، اين ميانه متعالي‌ترين و سازنده‌ترين و مقّدس‌ترين حركت جمعي در عالم هنر مي‌دانيم. چه بهتر كه نام گروهي، وام گرفته شده از ساده‌ترين و اوليه‌ترين دست‌افزارهاي هنر ديرينه نمايش باشد:”پوشه” كه پارسي شده واژه مصطلحِ”ماسك” است. گروه تئاتر”پوشه” چيزي بيشتر، نه مي‌خواهد، نه خواهد خواست. اين گروه تنها تئاتر مي‌خواهد. همين و تمام!