تعهد گروهي، قانونمندي، نظم و تفكر هم‌سو، به تصور من، بنيادي‌ترين فاكتورهاي شكل‌دهنده به گروه در جامعه‌ی تئاتري ماست. گروه صاحب‌ سبك و مانيفست به شيوه‌ی اروپايي و غربي مي‌دانيم و مي‌دانيد كه در ايران به معناي غايي‌اش شكل نمي‌گيرد، اما با تكيه بر فاكتورهاي فوق، گروه با تعريف نسبي‌اش، در شرايط موجود هم تعريف مي‌پذيرد و هويت مي‌يابد. گروه تئاتر «پوشه» هدفي جز تئاتر ندارد. تئاتري مخلوق تفكر، اراده، نيت و آفرينشي هم‌سو، با تكيه بر قواعد و قانونمندي‌هاي سازنده‌ی يك حركت جمعی كه تئاتر را، اين ميانه متعالي‌ترين و سازنده‌ترين و مقدس‌ترين حركت جمعي در عالم هنر مي‌دانيم. هرچند که در کنار این دغدغه، همواره می‌کوشد تا به جامعه‌ی پیرامون خود به زبان تئاتر واکنش نشان داده، هم‌نَفَسی خود و محصولاتش با اجتماعِ معاصر را اعلام و تثبیت کند. چه بهتر كه نام چنین گروهي، وام‌گرفته‌شده از ساده‌ترين و اوليه‌ترين دست‌افزارهاي هنر ديرينه‌ی نمايش باشد: «پوشه» یا همان نقاب پارسي‌شده‌ی واژه‌ی مصطلح ماسک است. گروه تئاتر «پوشه» چيزي بيشتر نه مي‌خواهد، نه خواهد خواست. اين گروه تنها تئاتر پویا مي‌خواهد. همين و تمام!